Blog

Das Kut LAC Frysia - Forward 08-02

Wytze Hoogslag
23 februari 2015

Terug op het oude nest

 

Afgelopen zondag was het dan eindelijk zover. Ik mocht aantreden tegen mijn oude club, L.A.C. Frisia. Ik was al in Leeuwarden, waar ik Haring van het station haalde om vervolgens bij mijn ouders een kop koffie te drinken. Eindelijk hadden mijn ouders de schorre student aan tafel die ze al die tijd zo graag hadden willen zien. Haring vertelde over zijn bestuur en dat ze veel bier gedronken hadden in Riga. De perfecte schoonzoon.
Samen met Haring vertrok ik op de fiets naar mijn oude club. Haring rookte een peuk onderweg, misschien wel twee. De bus met de rest van het team liet even op zich wachten: Typisch Forward. Eenmaal aangekomen in de kantine van Frisia ontketende er een striemend fluitconcert. Dit was niet omdat Feyenoord scoorde maar had te maken met mijn aanwezigheid. Aan Haring kon het immers niet liggen. “Overloper!” werd geschreeuwd. De barvrouw zette het lied “en laat je club maar in de steek, en laat je club maar in de steek” in. Haring rookte nog een peuk en had inmiddels zijn haren in de lak gezet. Maikel en Ruben waren er inmiddels ook. We gingen ons omkleden en zaten met zijn threeën in de kleedkamer. Het was gezellig maar de spanning maakte dat ik een gespannen indruk achterliet. Na ons te hebben omgekleed liep ik in mijn Forward-pakje het veld op. Hordes Frisia-aanhang gooide aanstekers en blikjes bier naar me toe en riepen weer “overloper!”. Wanneer de bus met Groninger studenten eindelijk was gearriveerd konden we three kwartier later dan geplant, beginnen. Ik stond op linksbuiten. Het ging best goed maar kregen de eerste helft helaas een goal tegen. We speelden veel de lange bal. Ik kreeg een grote kans na een paas van Van Veen. Gelukkig wist ik deze op onopvallende manier tegen de keeper te werken. Frisia-aanhang begon te lachen, dit stelde me gerust. Ik durfde niet te scoren. Wat zou er gebeurd zijn als ik zou scoren? Ik wilde er niet aan denken…
Na de rust gingen we wat meer met risico spelen. We kregen een aantal kansen maar ook een aantal doelpunten tegen. Keeper Ruben Legebeke maakte nog een gigantische blunder waardoor we de hoop op punten wel konden vergeten. Geruchten gingen rond dat Legebeke (ook oud-Frisiaan) omgekocht was. We verloren met 4-0. Ik schudde handen van mijn oude vrienden en gaf mijn familie een knikje: Het was goed zo. We hadden verloren, maar ik ben heelhuids het veld af gekomen. Het team was niet zo blij. Na gedoucht te hebben, stonden we met het hele team met jas en das in de kantine (zo heet dat daar). We werden best vriendelijk ontvangen en na een fraaie speech van onze voorzitter (die door meerdere Frisianen is vastgelegd op de gevoelige plaat, mocht ik aantreden als Das Kut (De das was echter afwezig en dus moest ik het doen met een natte krant: een folder in een flesje water).
Trillend op mijn benen maakte in de wandeling naar de stoel waarop ik later zou staan. Glazen bier, borrelnootjes, roggels, en zelfs een broodje bal, vlogen om mijn oren. Ergens achterin de zaal werd “Overloper!” geroepen, de rest van de zaal joelde instemmend. Een striemend fluitconcert volgde. Ik hield een verhaal over hoe mooi ik mijn oude club vond en dat het weer aanvoelde als een warm nest. Volgens mij was ik de enige die het kon horen. Van alles werd er naar me geroepen en gegooid. Nog steeds heb ik last van het volle blikje Cola-Beerenburg wat tegen mijn scheen werd aangeworpen. Nadat ik een schaal vol kaas en worst langs mijn oor hoorde suizen was de maat vol: Ik bedankte het publiek en stapte van de stoel. Ik wilde zo snel mogelijk wegrennen maar werd onderuit gehaald door een man van 70, die hiervoor speciaal achter de bar vandaan was gekomen. Er vormde een kring Frisianen bestaand uit pupillen, junioren en senioren en allen begonnen op mij in te trappen. Eén van de pupillen had nog noppen aan. Ik lag in een foetus-houding op de grond met een flesje water met daarin een folder in mijn hand. Ik wilde tegengas geven en probeerde het Three Cheers in te zetten. Helaas: praten ging nu ook niet meer.
Een aantal Forwardianen sleepte me de zaal uit, en Os kon verder gaan met de Das King. Hoe het nu met Ruben Legebeke gaat, weet ik niet…

Het was een leuke dag.

Groetjes Wytze.

Sponsoren

Sporthuis WinsumWECRUITMENTPitchers Bardorstshirt a la minugte