IM Jan Egbert Wuffing Bosma

“Sitting Bull” is naar de eeuwige jachtvelden.
De eerste kennismaking met Jan Bosma was in de tweede helft van de zeventiger jaren in Groningen. Beide student geneeskunde, beide een studentenbaan in het ziekenhuis als “hartejongen” bij de postoperatieve bewaking op de Intensive Care van de hartpatiënten. Samen voetballend in het legendarische Forward 3 (F3).

Jan woonde in het begin van de Hardewikerstraat in Groningen.
Een studenten kamer op de eerste verdieping met krantenpapier als behang en theezakjes aan de hangende stroomsnoeren met daarnaast de net gewassen sokken en de stropdassen.
“Sitting Bull”, zoals hij al gauw werd genoemd, zat daar op zijn troon.

Jan werd al snel aanvoerder van F3 en elke vrijdag was hij een paar uur bezig om de vrouwen en of vriendinnen van de spelers te informeren over het wedstrijdschema van de komende zondag, en waar de verzamelplek was, met steevast koffie, whiskey, slagroom en Groninger koek.

Zijn huisje aan de Hardewiker werd plotseling verbouwd tot een appartement met schrootjes aan de muur en aan het plafond, want Jan ging samenwonen. Dat samenwonen duurde niet zo lang en verhuisde hij een paar huizen verderop naar Eltje Zeemering op de Hardewiker 25A.

In die periode deed ik intern gedurende twee weken mijn huisartsen stage bij Freerk Bosma (oud Vindicat) en Martha Wuffing aan de Hoofdstraat 13 te Westerbork. Daar zag ik “Sitting Bull Senior” met heel veel dezelfde trekken. In de ochtend spreekuur waarbij de ‘oude’ Bosma gezellig samen met een deel van de patiënten zat te roken in de spreekkamer. In de middag visite rijden door het Drentse land in zijn Rolls-Royce Silver Shadow. En om 17.00 uur precies kwamen aan de Hoofdstraat de notabelen uit het dorp samen om, onder het genot van een alcoholische versnapering, de lokale en landelijke problematiek te bespreken. Omdat de naam Wuffing zou uitsterven kreeg Jan de naam van zijn moeder erbij en werd hij Jan Egbert Wuffing Bosma.  Voor ons was die naam veel te lang en werd de roepnaam al snel “Wuf(f).”

Wuff is in begin tachtiger jaren Voorzitter van de GSAVV Forward geweest en was een geliefd persoon. Later was hij nog voorzitter van het Bommen Berend toernooi, wat onder zijn leiding tot een vermaard evenement uitgroeide. Na de studenten periode gingen we met een groot aantal van het oude F3, voetballen bij ‘Be Kwak’ of te wel Be-Quick Groningen, het werd al snel het 5de elftal. En ook hier was Wuff aanvoerder. We werden Kampioen in het seizoen ’83-'84. Dat tijden nauwelijks veranderd zijn, blijkt uit het feit dat we toen ook al speelden in een leeg stadion.

Inmiddels had Jan de huisartsenpraktijk van zijn vader in Westerbork overgenomen en ‘Sitting Bull’ zat er op zijn plek. Jan werd altijd al op handen gedragen door kinderen, want hij zorgde steeds voor een gezellige sfeer. Hij was een echte kinder vriend. Hij was dan ook enorm trots toen zijn eigen dochter Famke in februari 2004 werd geboren. Jan ging golfen en werd lid van een vermaard team bij Golfclub de Gelpenberg, en ook hier werd hij aanvoerder. Door zijn mede-golfers ‘Il Capitano” genoemd.

We hebben door de jaren heen altijd contact gehouden, maar het contact werd weer geïntensiveerd tijdens en na de WK voetbal in 2010 waar driekwart van het oude F3 te gast was bij Hans Dreize in zijn prachtige stekje in Camps Bay, Zuid Afrika. Daarna werd voor en door een select gezelschap elk jaar een reünie in Zuid Afrika georganiseerd, een feestje waar Jan en wij na terugkeer van de vorige reis alweer reikhalzend naar uitkeken.  Als vrienden van Jan hebben we ieder jaar ook menig wijs woord richting Wuff gesproken, dat het leven een feestje is, maar niet elke dag als een feestje gevierd hoeft te worden. De laatste zaterdag van de reis was er steevast de prijs uitreiking wie de beste golfer was en Jan was bijzonder trots en blij dat hij, wat nu blijkt, de laatste winnaar van de Camps Bay Reunion Trophy is geworden.

Tijdens zijn vreselijke ziekte heeft Hans Dreize hem trouw wekelijks bezocht en af en toe kwamen we nog met een klein groepje samen aan de Hoofdstraat in Westerbork. Zelfs zijn oude hobby van gitaar spelen pakte Wuff weer op. Songs uit het genre van Cuby and the Blizzards kwamen weer tot leven.

Op 13 februari hebben we, samen met zijn dierbaren, Jan een waardig afscheid bezorgd, maar geen echt afscheid, want Jan zal altijd in onze harten en gedachten blijven voortleven.

Wij zullen onze ‘bijzondere’, ‘geestige’ , ‘muziekminnende’ en ‘dierbare’ Wuff missen.

"Sitting Bull” is naar de eeuwige jachtvelden.

Three Cheers,
Jan Grandjean
namens de vrienden van Wuff