IM Frans Pasma

FRANS PASMA, ONZE PAREL
Een uniek Forwardiaan is niet meer. Een parel aan ons firmament. Zo iemand vergeet je nooit.De Groninger Studenten Amateur Voetbal Vereniging Forward is uniek in niet alleen Nederland. Opgericht in 1903. Zij speelt uitsluitend mannenvoetbal, maar had in 1912 al een vrouwelijk erelid. Een barones. Met dames houdt Forward zich dus wel degelijk bezig. Ook Frans, maar dan op zijn eigen manier. Hij stuurde hen weg, want zijn spelers moesten al hun energie sparen voor op het veld. Op Hemelvaartsdag 1983 belandde Frans met zijn elftal in een een feest op de Brink in Roden. Frans zag dat het aantal jonge dames langzamerhand afnam. Hij ging de Forward-busjes controleren en voorkwam daarmee een groot zedenschandaal in Roden. “Dames, weg jullie hier, terug naar je moeder”. Trainer Johan Poppinga en aanvoerder Pieter Schulting vonden het wat overdreven. 

Als je, zoals Frans, binnen een unieke club ook zelf uniek bent, dan zou je in Amerika beloond worden met een Oscar, in Frankrijk met de Ballon d’Or en in Nederland met de Pim Mulier Trofee. Gelukkig deed Frans lang over zijn medicijnen studie, waardoor onder zijn leiding Forward naar grote hoogte groeide en bloeide. Na een copieus diner zaten wij met z’n tweeën in de haardhoek van de Conversatiezaal te genieten van een afdronk en een prachtige sigaar. Frans deed voorkomen dat hij niet wist hoe je die moest roken. Hij vertrouwde mij toe dat hij examenvrees had. Ik zei hem: “Frans, ik denk dat jij te slim bent om überhaupt examens te doen. Jij bent alle docenten de baas”. Ik weet niet of mijn opmerking zijn vertrouwen vergroot heeft. Hij heeft er wel naar gehandeld.

Frans werd als tweede jaars lid in 1974. Een getalenteerd voetballer van Frisia en een verwoed tennisser. Zijn broers Tjitze en Henk hadden reeds zijn Vindicat- en Forwardpad geplaveid. Frans zou gedurende twintig jaar uitgroeien tot een legende. Vooral nadat in 1975 zijn knie het begaf en Frans zich ging toeleggen op recreatie, leiderschap, intensief borrelen en toch ook af en toe studie. Frans sloot zich daardoor nog wel eens af. Moeilijk bereikbaar voor de familie. In het clubblad ‘De Oude Schoen’ werd bericht dat vader Arend daar verandering in wilde brengen en tussen de middag aanbelde. De voordeur werd boven aan de trap met een touw open getrokken. Vader Pasma: “Woont hier Frans Pasma?” Antwoord van boven: “Ja, leg hem maar onder aan de trap”.

In 1975 vervulde Frans in het bestuur Holzhauer de functie van materiaalcommissaris. Tijdens de lustrumreceptie van UD in Deventer bood Frans een penaltystip aan. Even daarvoor uitgegraven.

In 1978 werd Frans lustrumcommissaris. Het winkeltje van Pasma met allerlei clubartikelen werd in Noord-Nederland een begrip. De lustrumtruien waren er in alle maten. Frans voegde er een bijzondere maat aan toe. Voor mij. Maat Oelie. De maat hangt nu ook in Haarlem in de kledingwinkels.

In 1981 werd Frans door aanvoerder Pieter Schulting overgehaald om leider te worden van Forward 1. Door zijn inmiddels opgedane medische kennis werd hij tevens verzorger. Sterker nog, de snelste verzorger op de Nederlandse voetbalvelden. Behalve in 1983 in de Martinihal tijdens de wedstrijd tegen de oud Internationals. Door het slechte weer was de wedstrijd daar naartoe verplaatst. Frans was als gevolg van de avond ervoor vergeten zijn veters vast te maken. Frans lag na enkele meters op zijn snuit en moest door de Oranje-verzorger opgelapt worden.

Onder leiding van Frans Pasma steeg Forward tot grote hoogte in het amateurvoetbal in Nederland. Frans wist de parels van studerende voetballers in Groningen over te halen om bij Forward te komen. Een hoogtepunt was de 5-0 zege tegen Be Quick. Uit, op de Esserberg. Het had gegoten van de regen. Na afloop de Be Quick-voorzitter in de bestuurskamer: “Wat regende het he”. Frans adrem: “Ja vooral na de rust, doelpunten”. De climax en tevens het officiële Forward-afscheid was de promotie naar de eerste klasse in 1995, destijds het hoogste amateurniveau in Nederland. Neef Arend speelde mee. Frans was toen al erelid sinds 1988. Op een stampvol Vindicat werd Frans tijdens de lustrumreceptie benoemd. Hij hield een legendarische bedankspeech. Een tranentrekker.

Het was een vrije zondag. Frans liet een elftaluitje organiseren. In Winsum. Pieter Schulting en Bernard Schenke hadden een speurtocht uitgezet. De plaatselijke familie K kende een bloedmooie, wulpse vrouw. Dus moest in paren van twee aangebeld worden met de vraag welke kleur de wc-kalender heeft. Voor de aanbellers deed echter de kleine, gebrekkig lopende huisman open. Na het tweede paar werd deze opdracht gecanceld vanwege de woede uitbarstingen van meneer K.

Vijftien jaar later werd een mevrouw K uit Winsum in Zwolle de IC binnen gereden na een operatie. Frans kon de verpleegsters in geuren en kleuren de opdracht over de kleur van de wc-kalender vertellen. De volgende dag kwam een rolstoel binnen gereden, met meneer K erin. Nu moesten de verpleging en Frans door de lachbui bijna zelf gereanimeerd worden. 

Frans kon een oester zijn die zich regelmatig opende. Dan zag je een glinsterende parel. Een parel die geestig, bevlogen en bindend kon speechen, gelardeerd met kennis en anecdotes. Die parel is, tot zijn grote dankbaarheid, de laatste twee jaar weer gekoesterd, vertroeteld door zijn familie. De parel was teruggekeerd in de familieschoot. Frans, rust zacht en hopelijk in vrede.

Three Cheers. 
Henk Uildriks.